ما ماهی ها

دارم به این نتیجه می رسم که ما ماهیانی هستیم در ایران فعلی که هیچگاه به واقعیت تاریخی که درش هستیم پی نخواهیم برد. شاید دیگرانی صدها سال بعد به برخی حقایق پی ببرند. همین حالا کلی اطلاعات هست که می شود دانست و خواند و فهمید و ما بی خبریم. خیلی چیزها را به ما نگفته اند یا نصفه گفته اند یا غلط گفته اند. خیلی چیزها را آن جور که دوست دارند به ما می گویند. نه اینکه فقط آنهایی که دوست نداریم چنین کنند، آنها که دوستشان داریم هم همین اند. خودمان باید برویم بگردیم و بخوانیم و آخر هم نمی دانیم باز، خیلی چیزها را نمی دانیم. تازه اگر برایمان مهم باشد که این روزها برای خیلی ها مهم نیست و ترجیح می دهند بگذارند به حساب درستی هرچه تا به حال شنیده اند و همان ها هم برایشان مهم نباشد.
امروز گفتگویی داشتم با چند همسر شهید و مطالبی شنیدم که بی اندازه غم انگیز و وحشتناک بود. نمی دانم چه وقت باید راجع به اینها حرف زده شود. شاید وقتی که همه ی دوستان آن زمان مرده باشند تا از افشای اینها و حرف زدن درباره شان طوریشان نشود یک وقت.

روز دانشجو مبارک

وزیر علوم فرمودند که هیچ دانشگاهی مجوز برگزاری اردوی مختلط ندارد و من فکر کردم چه خوب که دانشجو نیستم و در دورانی دانشجو بودم که این چیزها دغدغه ذهن کسی نبود و آدم ها می رفتند دانشگاه چیز یادبگیرند و زندگیشان را غنی تر کنند و اتفاقن دانشگاه ها با کیفیت تر بود و سر هر چهارراهی داد نمی ردند پروپزال، پایان نامه و اساتید دانشجوها را پله نمی کردند و هنوز دلالی بلد نبودند و کتاب هایشان را خودشان می نوشتند و دانشجوها هنوز فکر می کردند خودشان باید متن هایشان را ترجمه کنند ومقاله هایشان را بنویسند. اردوها مختلط بود، انجمن های اسلامی فعال بود و دانشگاه پر بود از برنامه های مختلفی مثل فیلم و تئاتر و کنسرت اما بعد کسانی آمدند و اینها را عامل بی کیفیتی دانشگاه دانستند و البته دانشگاه ها را به بی کیفیت ترین وضعیت خود رساندند!