مراسم آشغال جمع کنی

امروز رفتم آشغال جمع کردم. همیشه دوست داشتم جزو این گروه هایی باشم که می رن تو طبیعت یا پارک ها یا سطح شهر و آشغال هایی رو که مردم ریختن جمع می کنن. به نظرم کاری که می کردن خیلی با معنی بود ولی هیچوقت پیش نیومده بود که خودم عضو یکی از این گروه ها باشم. حالا با همین چندتا دوست اهوازی با وجود گرما رفتیم و یه مراسم آشغال جمع کنی راه انداختیم و با اینکه حسابی گرمم شد و خسته شدم و تعدادمون هم کم بود، اما خیلی خوب بود و خوش گذشت.

بچه ها کلی نظرهای مختلف دادن که برای بهتر شدن کار و تاثیر بیشتر حرکتمون چه کارهایی می شه انجام بدیم. یکی از اعضای گروه حرف خیلی جالبی زد، گفت: ما می خوایم از تعداد آشغال ریزها کم کنیم، نمی خوایم به تعداد آشغال جمع کن ها اضافه کنیم.

حرف خیلی درستی بود. منظورش این بود که باید مردم این حرکت ما رو ببینن  و روشون تاثیر بذاره. حالا داریم فکر می کنیم چطور می شه بیشتر روی مردم تاثیر بذاریم.

رهایی

دیروز بعد از مدت ها رفتم استخر. بچه که بودم مامان اسمم رو نوشته بود کلاس شنا. می خواست حتمن جای خیلی خوبی باشه برای همین می رفتم مجموعه ورزشی حجاب. می اومدم خونه و غر می زدم که دوست ندارم برم کلاس شنا. نمی دونم مامان فهمید من مشکلم چیه یا فکر کرد من از آب می ترسم. مشکلم مربی بداخلاق کلاس شنا بود. من هم بچه ای بودم که از خودم خیلی انتظار داشتم و ایراد دیگران باعث می شد فکر کنم به اندازه کافی خوب نیستم و این مربی از این ایرادگیرها بود. خلاصه کلاس شنا به من خوش نمی گذشت، مثل خیلی کلاس های دیگه که اون موقع ها می رفتم و همه شون به جای حس لذت به من استرس و ترس می دادن. طفلک مامان چقدر ناراحت بود که این کلاس ها به درد ما نخورد.

ولی این بار که بعد از مدت ها رفتم استخر همه چیز فرق داشت. من دیگه اون دختر بچه ی کمرو و غمگین نبودم. اونجا احساس آزادی می کردم و بچگی. خیلی بهم خوش گذشت و خیلی خوشحال بودم. برای مامان هم خوشحال شدم چون کلاس هایی که ما رو فرستاد هدر نرفت. من شنا بلد بودم، فقط این بار با احساس خیلی بهتری شنا می کردم، برای خودم شنا می کردم، نه برای خوب و بی اشتباه بودن.