امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم

جون آدما چقدر بی ارزش شده. برامون دیگه هر خبر فاجعه ای کاملن عادیه. هر روز داریم می شنویم. انقدر عادی شده که بار اول که خبر مرگ ایرج قادری اومد تو اینترنت و بعد گفتن هنوز زنده است کامنت می ذاریم: «پس تکلیف ما رو روشن کنین، مردم رو مسخره کردین»؟

سه تا بچه می میرن ولی دغدغه ی هیچ کس نیستن، یه پسر هفت ساله، یه دختره شش ساله و یه دختر هفت ساله.

ما حتی خبرگزاری هایی داریم که بدشون نمیاد با انگولک کردن حکم مراجع یه آدمی رو به کشتن بدن.

ما راحت حکم برای همه صادر می کنیم. برنامه ی هفت بسته می شه میایم زیر ویدئوش کامنت می ذاریم: «حقش بود، محافظه کار بود، ال بود، بل بود». فقط ایراد می گیریم. فقط می کوبیم. فقط طلبکاریم.

ما که برای اعتراض فقط بلدیم روی صندلی هامون بشینیم وبرای هم ایمیل بفرستیم که خلیج فارس یک وقت عربی نشه.

ما آدمایی هستیم که اعتراض مدنی رو با پرسه زنی توی نت اشتباه گرفتیم، ملی گرایی و وطن دوستی رو با نژاد پرستی یکی کردیم و فکر کردیم آزادی بیان همون فحش و توهین به ارزش های دیگرانه. هیچیمون سرجاش نیست.

می دونم دارم غر می زنم ولی حوصله م دیگه از خودمون سر رفته. ما داریم آدمای بی عاطفه ی ترسناکی می شیم. خودمون رو دوست ندارم. حتی بهتره بگم از خودمون بدم میاد.

احساسات قانونمند

اینکه قبل و بعد از عقد احساس یکسانی داشته باشی یعنی فارغ از استرس و فشاری که به خاطر مراسم یا اختلاف نظرها و مشکلات پیش می آد، نگاهت به پارتنرت و رابطه ات همون طور باشه که بود و حس کنی چیزی تغییر نکرده به نظرم حس خوبیه.

عقد از نظر من خطبه ایه که بودن و نبودنش نباید در احساساتت و واقعیت زندگیت و هویتت تغییری ایجاد کنه. تغییر باید خیلی قبل تر ایجاد شده باشه، وقتی که تو انقدر به کسی نزدیک می شی و انقدر با کسی احساس صمیمیت می کنی که دیگه می دونی اون آدم جزیی از تو و زندگی توئه. می دونی اون آدم همیشه هست و خواهد بود حتی اگه نخوای قبول کنی، حتی اگه فرسنگ ها دور باشه و حتی اگه مسیر زندگیت رو جوری کج کنی که دیگه نبینیش. آدمی که خودش رو توی زندگی تو جا می کنه، نبودنش هم مثل خوره روح تو رو می خوره و هیچوقت فراموش نمی شه و یادش درون تو زنده می مونه.

عقد چیزی نیست به جز قرار دادی که آدم ها ساختن تا عشق دوست داشتن و احساسات رو قانونمند کنن و توی چهارچوب تعریف شده و خط کشی شده جا بدن و وای به اون روزی که عشق و احساسات رو با خط کشی ها بسنجی و توی چهارچوب ها جا بدی. می تونی برای زندگی راحت تر با بعضی از قواعد جامعه کنار بیای اما همیشه باید یادت باشه کجا ایستادی و چرا با این قواعد کنار اومدی. باید مواظب باشی که حل نشی، که همرنگ جماعت نشی که همیشه یادت باشه چیزهایی وجود دارن که خیلی عمیق تر از قوانینی هستن که آدما ساختن.

مترو

مترو چه جای مفرحیه. البته فکر می کنم فقط قسمت خانوما اینطوریه. مثه جمعه بازار می مونه پر از آب و رنگه. هرکی داره یه چیزی می فروشه و جنسش رو تبلیغ می کنه. شاد می شه آدم تو مترو البته به شرطی که هنوز از ازدحام جمعیت خفه نشده باشی...